Een aantal van mijn vrienden van de middelbare school in Kansas kwamen een tijdje geleden samen voor een verjaardag in een bar in de stad en ik, nu een New Yorker, kon er niet bij zijn. Dus ik vertelde een van mijn vrienden om iedereen een rondje te kopen en Venmo me voor wat het ook kost.
Zijn antwoord: „Wat is Venmo?
Het was een van de miljard keer dat het leven me verteld heeft dat je niet meer naar huis kunt, maar dit verhaal zou geen verrassing zijn voor Lana Swartz, een media-studie professor aan de Universiteit van Virginia. Ze is de auteur van het boek „New Money. How Payment Becamed Social Media“, waarin in detail wordt uitgelegd hoe betaalapplicaties meer zijn dan alleen maar hulpmiddelen.
Kortom: Betaling signaleert verwantschap. Swartz noemt betalingsgroeperingen „transactionele gemeenschappen“, en elke creditcard of nationale valuta vertegenwoordigt er één. Zoals Swartz in haar boek schrijft: „Venmo is geen portemonnee, het is een gesprek.“
Ik heb me erbij aangesloten. Mijn oude vrienden splitsen nog steeds de rekening met de hand. Zo gaat het.
Hoe zit het met crypto?
„Nieuw geld“ is een lectuur die leden van een crypto stam dwingt zich af te vragen: Wie ben ik? Wat zegt het gebruik van ETH of BTC of XLM of ATOM over mij en over de mensen met wie ik een affiliatie heb?
Het boek van Swartz gaat over het complexe verhaal van hoe betalingen werken, en wat de door u gekozen valuta over u zegt.
Swartz erkent dit en beschrijft blokketen op een bijzonder grootse manier, door te schrijven:
„Een geld dat zich beter herinnert is, voor veel mensen, de ‚droom‘ beloofd door blockchain, een perfect transactiegeheugen, een echt gedistribueerd grootboek van alle geld’s gedistribueerde agentschap, eeuwig en transcendent van menselijk onvermogen, alles onthouden en aan niemand verschuldigd zijn.“
Zoals Swartz het zei toen we spraken, was er een kamp van vroege Bitcoiners, die zichzelf rekenden onder de cypherpunks of een aangrenzende groep, die wisten dat „het geld goed krijgen ofwel een kwestie is van het hebben van het internet gewoon een overlay op het bestaande soort tirannie, bestaande macht, of het zou echt een kans kunnen zijn om de samenleving ten goede te veranderen.“
Maar sinds Bitcoin zijn er meer dan duizend cryptokringen ontstaan, en 25 daarvan hebben (sinds dit schrijven) marktkapitalisaties van meer dan 1 miljard dollar. Niets komt tot zo’n waarde zonder dat een aantal mensen zich in de boodschap ervan verdiept heeft.
Maar blokkerkettingstammen vertellen onleesbare verhalen over zichzelf; elke creditcardbedrijf weet precies hoe het wil dat zijn klanten zichzelf zien.
Boeren in Fransen
Opgemerkt moet worden dat „Nieuw Geld“ gaat over betaling, niet over crypto, maar het geeft crypto een respectvolle plek in het totale verhaal, wat nuttig is voor deze industrie.
Het aannemen van een bepaald soort geld heeft lang geholpen om een gedeelde identiteit te creëren. In ons gesprek hebben Swartz en ik de discussie over Eugen Weber, de UCLA-historicus die in 1976 schreef dat de Franse frank een belangrijk instrument was om „boeren in Fransen“ te veranderen, omdat het gebruik ervan hen een transactionele gemeenschap opleverde, een gemeenschap waar de vruchten van hun arbeid ver van huis konden worden verlost.
Sinds naties de effectiviteit hebben aangetoond van het creëren van transactiegemeenschappen om hun mensen te binden, is de particuliere sector gewoon doorgegaan met het opbouwen van meer en meer transactiegemeenschappen bovenop het fiat. Swartz beschrijft hoe traveler’s checks een manier waren voor rijke mensen om te laten zien dat hun geld goed was over de hele wereld. Charge cards waren een manier voor zakenmensen om te laten zien dat ze elitair waren.
En bitcoin kwam langs en liet zien dat sommige mensen zich hebben ingekocht in dit gecompliceerde idee van zelf-soevereiniteit, het idee dat twee mensen waarde moeten kunnen uitwisselen zonder dat er iets groters (een staat of een gigantisch bedrijf) tussen hen in staat is. Maar hoe goed vertellen de bekeerden hun bekeringsverhaal?
Maar wacht eens even: Ik vermoed dat sommige lezers denken dat ik, in naam van Swartz, dit idee dat betaalmethode betekenis heeft, te goed vind. Als dat zo is, overweeg dan één overtuigend gegevenspunt: dit bericht uit 2015 dat ze op de website Budgets Are Sexy aanhaalt, uitpakken wat een betaalmethode van een datum over hem aangeeft.
Het zal een gloednieuwe zaak zijn voor alleenstaande mannen om neurotisch over te doen. Graag gedaan.
Waar hebben we het over?
Dus wie zijn de mensen die in crypto handelen?
Ik heb geprobeerd en gefaald om Swartz brede generalisaties te laten maken over crypto-gemeenschappen, omdat ze er al sinds 2013 naar kijkt. Ze heeft zich gedeisd, geen idee waarom.
Dat gezegd hebbende, was ze bereid om te zeggen hoe vreemd het is dat er zoveel energie wordt gestoken in betalingen, een sector die doorgaans als tamelijk saai wordt beschouwd.
„Als je 10 of 20 jaar geleden iemand had verteld dat er een subcultuur zou zijn van jonge, coole mensen die proberen samen te komen om een alternatief financieel systeem te bouwen,“ zei ze, „dat is een soort van historisch ongekende.“
Maar wat crypto-burgers misschien nog niet echt in hun hoofd hebben gewikkeld, en dat moeten ze wel om vooruit te komen, is dat het gebruik van deze dingen niet alleen gaat om het verstoren van huurders of het vestigen van zelf-soevereiniteit, het betekent ook het kiezen tussen het binnenhalen van mensen in een transactionele gemeenschap of het accepteren dat deze culturen zullen verwateren als ze erin slagen om te groeien.
Ik ben er niet bepaald van overtuigd dat de evangelisten van crypto’s aan een van beide denken. „Etherische ontwikkelaars in Berlijn zien er echt anders uit dan durfkapitalisten in Silicon Valley, maar ze zien er allebei echt anders uit dan mensen die thuis gewoon proberen de nieuwste aanwinst te kopen,“ zei Swartz. Zij is niet zo zeker iedereen die van die verschillen rekenschap geeft.
Intussen winnen de reguliere betaalsporen niet alleen van crypto, maar ook van de natiestaten. Zoals Swartz het uitdrukte, zijn de betalingsrails de staat al aan het uithollen. „Op praktische en echt alledaagse manieren zie ik mezelf als een burger van American Express, net zo goed als ik de Verenigde Staten.“
Is dit niet gewoon het gevecht dat Bitcoin zou winnen?
Swartz ging nog een stap verder: Reizigers in een ander tijdperk zouden hun consulaat kunnen hebben gebeld toen ze in het buitenland in de problemen kwamen; ze is er zeker van dat haar eerste telefoontje naar haar creditcardmaatschappij zou zijn en waarschijnlijk zouden vele anderen zoals zij hetzelfde zeggen.
Kunststofdiplomatie
Dit alles voelt veel als het soort van vending-machine burgerschap dat Davidson en Rees-Mogg voorspelden in 1999’s „The Sovereign Individual“ (een deel van crypto’s lingua franca), maar Swartz denkt niet dat het eigenlijk zo netjes of zo aangenaam zal uitpakken, met iedereen die gewoon vrijelijk hun burgerij plukt en kiest.
„Ik kan me gemakkelijk voorstellen, in de verdorring van de staat – niet deze echt spannende netwerken van alteriteit – gewoon corporate-staten die natiestaten vervangen,“ zei ze. Met andere woorden: alles wat we niet leuk vinden aan de overheid en de grote bedrijven, eindelijk samen.
Maar als Venmo erin slaagt om een gesprek te worden, kan crypto dan hetzelfde doen?
Schrijft Swartz:
„Door de staat uitgegeven geld creëerde een ‚gemeenschappelijke economische taal‘ voor burgers van de natiestaat, sociale-mediageld biedt een privé, samenhangend merkervaring van economische communicatie.“
Dus als het gebruik van crypto ook een gesprek is, waar hebben we het dan over als we er in handelen? En wie zou er nog meer aan zo’n gesprek willen deelnemen als ze wisten dat het plaatsvond?
Denk hier eens over na: Voor mijn vrienden in Kansas was het Venmo-gesprek niet een die hen interesseerde – ook al betekende het gratis bier.
Op dit moment winnen PayPal, Mastercard en hun bondgenoten in Washington en Frankfurt het spel van de uitbreiding van hun transactionele gemeenschappen. Ze hebben een groter gesprek gaande, maar dat betekent niet dat er geen ruimte is voor andere manieren om parallel te werken.
Swartz zei: „Ik denk dat er de hele tijd allerlei soorten mensen buiten de staat wonen en dat zal in de toekomst absoluut waar zijn.“
